Σκέφτομαι ότι είναι Κυριακή απόγευμα, ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού. Είμαι σίγουρη ότι οι παραλίες της Χαλκιδικής, και όχι μόνο, πήζουν από κόσμο. Και είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι πολλοί λουόμενοι "πήζουν" μέσα στα αυτοκίνητά τους καθώς προσπαθούν να γυρίσουν στο σπίτι τους. Άλλη μια μικρή διαφυγή από την καθημερινότητα, ένα μικρό "γέμισμα της μπαταρίας". Άραγε θα φτάσει για να "βγάλουμε " την εβδομάδα σε μια δουλειά που δεν αντέχουμε?
Και αν ασχολιόμασταν με κάτι που αγαπάμε, λες να χρειαζόμασταν τη διαφυγή σε βασανιστικά beach bar που η μουσική είναι τόσο δυνατή για να μην μπορείς να σκέφτεσαι και το πότο είναι το μέσο για να χαλαρώσεις?
Και επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη... είναι Κυριακή απόγευμα, ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού και είμαι στο γραφείο μου γράφοντας για αυτά που αγαπώ. Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι σε ένα beach bar και να "χτυπιέσαι" για να αντέξεις άλλη μία εβδομάδα στη δουλειά, όταν η δουλειά σου είναι κάτι που αγαπάς. Και αν νομίζετε ότι αυτά που γράφω είναι καλοκαιρινές φιλοσοφίες ενός ζεστού απογεύματος, σας πληροφορώ ότι είναι εμπειρίες ενός ανθρώπου που πάντα είχε την αίσθηση ότι ζούσε σε μια ζωή που δεν τον "βόλευε". "Χτυπήθηκε" (όχι στα beach bar), ψάχτηκε, θυσίασε αλλά κατάφερε να κάνει τη στροφή και να φτιάξει μια ζωή στα μέτρα του.
Για αυτό αγαπημένοι μου λουόμενοι, τώρα που το πάρτι τέλειωσε και η κυριακάτικη μελαγχολία είναι προ των πυλών, θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι αν θέλεις γίνεται, έτσι απλά, γιατί επιλέγεις να κάνεις θυσίες για κάτι που αγαπάς και τότε δεν σε πειράζει. Και είσαι χαρούμενος, καθισμένος στο γραφείο σου, γράφοντας για αυτά που αγαπάς......... ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού.
Και αν ασχολιόμασταν με κάτι που αγαπάμε, λες να χρειαζόμασταν τη διαφυγή σε βασανιστικά beach bar που η μουσική είναι τόσο δυνατή για να μην μπορείς να σκέφτεσαι και το πότο είναι το μέσο για να χαλαρώσεις?
Και επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη... είναι Κυριακή απόγευμα, ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού και είμαι στο γραφείο μου γράφοντας για αυτά που αγαπώ. Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι σε ένα beach bar και να "χτυπιέσαι" για να αντέξεις άλλη μία εβδομάδα στη δουλειά, όταν η δουλειά σου είναι κάτι που αγαπάς. Και αν νομίζετε ότι αυτά που γράφω είναι καλοκαιρινές φιλοσοφίες ενός ζεστού απογεύματος, σας πληροφορώ ότι είναι εμπειρίες ενός ανθρώπου που πάντα είχε την αίσθηση ότι ζούσε σε μια ζωή που δεν τον "βόλευε". "Χτυπήθηκε" (όχι στα beach bar), ψάχτηκε, θυσίασε αλλά κατάφερε να κάνει τη στροφή και να φτιάξει μια ζωή στα μέτρα του.
Για αυτό αγαπημένοι μου λουόμενοι, τώρα που το πάρτι τέλειωσε και η κυριακάτικη μελαγχολία είναι προ των πυλών, θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι αν θέλεις γίνεται, έτσι απλά, γιατί επιλέγεις να κάνεις θυσίες για κάτι που αγαπάς και τότε δεν σε πειράζει. Και είσαι χαρούμενος, καθισμένος στο γραφείο σου, γράφοντας για αυτά που αγαπάς......... ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού.
:))))))))))
ΑπάντησηΔιαγραφή