Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Ας φιλοσοφήσουμε λίγο!

Καλή χρονιά να πω και εγώ με τη σειρά μου μιας και είναι η πρώτη ανάρτηση που κάνω στο 2011. Μια νέα χρονιά ξεκινάει και έτσι είπα να το φιλοσοφήσω λίγο. Σκέφτηκα να μην σας μιλήσω για κάποιο ταλαντούχο "πνεύμα", να μην σας παρουσιάσω κάποιο νέο γλυκό επίτευγμα αλλά να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες που απέκτησα στον χρόνο που μας πέρασε ασχολούμενη με τη ζαχαροπλαστική.
Πιστεύω ότι η ζαχαροπλαστική πρέπει να είναι πάθος, να το λέει η καρδιά σου βρε αδερφέ, διότι είναι μια δύσκολη δουλειά που απαιτεί πειθαρχία, σωματική κόπωση και φαντασία. Καλά χειροποίητα γλυκά μπορούν να "βγουν" μόνο από παθιασμένους τεχνίτες. Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, η ζαχαροπλαστική πέρασε στα χέρια μεγάλων μονάδων παραγωγής. Βιομηχανοποιήθηκε, τυποποιήθηκε, έχασε τη φαντασία της αλλά κυρίως τη χειροποίητη ποιότητά της. Και σε αυτό φταίμε και εμείς οι καταναλωτές. Πολλές φορές θυμάμαι να πετάγονται στα σκουπίδια γλυκά που τα έφερε κάποιος επισκέπτης από το ζαχαροπλάστη της γειτονιάς. Η μάρκα πάνω στο κουτί ήταν το κυριότερο κριτήριο για το αν θα καταναλωθούν τα γλυκά ή όχι. Σκεφτήκαμε όμως ποτέ τι συμβαίνει όταν η ζαχαροπλαστική τυποποιείται?
Αυτό το διάστημα που ασχολούμαι με τη ζαχαροπλαστική έτυχε να πέσω επάνω σε διάφορες απομιμήσεις υλικών αλλά και σε διάφορα έτοιμα μίγματα γλυκών όπως καρυδόπιτα, πανακότα, σοκολατόπιτα. Σκόνες υλικών που με ελάχιστο κόπο δημιουργούν υποφερτά γλυκά. Μας συνήθισαν λοιπόν σε αυτές τις γεύσεις και κάθε τι χειροποίητο μας φαίνεται υποδεέστερο.
Ο σκοπός που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις σκέψεις δεν είναι για να μας κάνω να στραφούμε στη μικρή παραγωγή. Εξάλλου, υπάρχουν μεγάλα ζαχαροπλαστεία που δημιουργούν υπέροχα γλυκά όπως υπάρχουν και μικρά ζαχαροπλαστεία που φτιάχνουν απαράδεχτα γλυκά. Απλά, θέλω να σας παροτρύνω να διεκδικήσετε την αληθινή γεύση στο γλυκό. Είναι δικαίωμά μας να τρώμε μια αληθινή καρυδόπιτα και όχι την απομίμησή της.

Καλή γλυκιά χρονιά!